მსოფლიოში იძულებით გადაადგილებულ პირთა რაოდენობა იზრდება

არასამთავრობო ორგანიზაცია ნორვეგიის ლტოლვილთა საბჭომ გამოაქვეყნა ახალი მონაცემები იძულებით გადაადგილებულ პირთა შესახებ. 2009 წლისათვის მსოფლიოში 27.1 მილიონი IDP-ია (Internally Displaced Persons). IDP არის ადამიანი, რომელსაც ძალადობის გამო მოუწია საკუთარი საცხოვრებელი ადგილის დატოვება, მაგრამ ისევ საკუთარ ქვეყანაში დარჩა. ლტოლვილი (Refugee) კი არის ადამიანი, რომელიც საკუთარი ქვეყნიდან ძალადობის გამო სხვა ქვეყანაშია გადახვეწილი.

ქვეყნების მიხედვით შემდეგი სურათი გვაქვს: სუდანი – 5 მილიონი; კოლუმბია 4.5 – მილიონი; ერაყი, სომალი, პაკისტანი, კონგო - 1-1 მილიონი. პროცენტული რაოდენობის მიხედვით ყველაზე მეტი IDP კვიპროსშია – მოსახლეობის 22% (180 000 ადამიანი).

UncategorizedIDP, refugee, ერაყი, იძულებით გადაადგილებული პირები, კვიპროსი, კოლუმბია,კონგო, ნორვეგიის ლტოლვილთა საბჭო, ომი, პაკისტანი, სუდანი

დამატებითი ინფორმაცია

დამატებითი ინფორმაციისთვის ესტუმრეთ ვებგვერდს: http://iberiana.wordpress.com/

კონკრეტული ლინკი: http://iberiana.wordpress.com/ruseti/russian-imperia/

ბოროტების იმპერია

როგორც სახელმწიფო-ეროვნული მშენებლობის დარგში ერთ-ერთმა ხელმძღვანელმა მუშაკმა, სტალინმა მონაწილეობა მიიღო სსრკ-ის შექმნაში. მაგრამ ამ ახალი და რთული ამოცანის პირველად გადაწყვეტაში დაუშვა შეცდომა - წამოაყენა "ავტონომიზაციის" პროექტი (რფსრ-ში ყველა რესპუბლიკების შესვლა როგორც ავტონომიის საფუძველზე). ეს პროექტი გააკრიტიკა ვ. ი. ლენინმა და დაასაბუთა ერთიანი სამოკავშირეო სახელმწიფოს თანაბარუფლებიანი რესპუბლიკების კავშირის შექმნის გეგმა. სტალინმა გაითვალისწინა კრიტიკა, მთლიანად დაუჭირა მხარი ვ. ი. ლენინის იდეას და რკპ (ბ) ცკ-ის დავალებით საბჭოების I სრულიად საკავშირო ყრილობაზე (1922 დეკემბერი) გამოვიდა მოხსენებით სსრ კავშირის შექმნის შესახებ.

პარტიის XII ყრილობაზე (1923) სტალინი გამოვიდა ცკ-ის მუშაობის შესახებ ორგანიზაციული ანგარიშით და მოხსენებით "ეროვნული მომენტები პარტიულ და სახელმწიფო მშენებლობაში".

ვ. ი. ლენინი შესანიშნავად იცნობდა პარტიულ კადრებს, დიდ ზეგავლენას ახდენდა მათ აღზრდაზე, კადრებს ანაწილებდა საერთი პარტიული საქმეების ინტერესების შესაბამისად, მათი ინდივიდუალური ნიშნების გათვალისწინებით. სწორედ ამ ამოცანას ემსახურება ლენინის "წერილი ყრილობისადმი", რომელშიც დახასიათებული არიან ცკ-ის მთელი რიგი წევრები, მ. შ. სტალინი, რომელიც ლენინს პარტიის ერთ-ერთ გამოჩენილ მოღვაწედ მიაჩნდა. ამასთანავე 1922 წლის 22 დეკემბერს იგი წერდა: "ამხ. სტალინმა, როცა ის გენერალური მდივანი გახდა, თავის ხელში მოაქცია განუზომელი ძალაუფლება, და მე დარწმუნებული არა ვარ, შეძლებს თუ არა იგი ყოველთვის საკმაოდ ფრთხილად გამოიყენოს ეს ძალაუფება" (თხზ., გამოც. მე-4, ტ.36, გვ. 675). თავისი წერილის დამატებაში 1923 წლის 4 იანვარს ვ. ი. ლენინი წერდა "სტალინი ძალიან უხეშია, და ეს ნაკლი, რომელიც სავსებით ასატანია, ჩვენს, კომუნისტების, წრეში და ურთიერთობაში, აუტანელი ხდება გენერალური მდივნის თანამდებობაზე. ამიტომ მე წინადადებით მივმართავ ამხანაგებს, რომ მოიფიქრონ ამ ადგილიდან სტალინის სხვაგან გადაყვანის საშუალება და დანიშნონ ამ ადგილზე სხვა ადამიანი, რომელიც ყველა სხვა მხრივ განსხვავდება ამხ. სტალინისაგან მხოლოდ ერთი უპირატესობით, სახელდობრ უფრო ლმობიერია, უფრო ლოიალურია, უფრო თავაზიანი და უფრო ყერადღებიანია ამხანაგებისადმი, ნაკლებ ჭირვეულია და ა. შ." (იქვე, გვ. 677).

გერმანელი გენერალი

იტალიელებმა ჩრდილოეთ აფრიკაში, ისევე როგორც ევროპაში, ბრიტანელთა წინააღმდეგ მთელი რიგი დამარცხებებისა იწვნიეს. 1940 წელს ლიბიაში წამოწყებული იტალიელთა შეტევა ტოტალური მარცხით დამთავრდა. გერმანელმა გენერალმა ერვინ რომელმა 1941 წლის ტებერვალში მიიღო ბრძანება, მოკავშირე იტალიელები დაეცვა. რომელის ხელქვეით მხოლოდ სუსტი შენაერტები იდგნენ. შეაფასა რა შექმნილი სიტუაცია, რომელი მივიდა იმ დასკვნამდე რომ ინგლისელთა შეტევის შემთხვევაში თავისი სუსტი ჯარებით თავდაცვას ვერ შეძლებდა. ამიტომაც მან გადაწყვიტა თვიტონ შეეტია მოწინააღმდეგისათვის და გამოეყენებინა მოულოდნელობის ეფექტი.

31 მარტს რომელმა შეტევა დაიწყო. მისი შეტევის მთავარი ძალა მიმართული იყო მერსა ბრეგას წინააღმდეგ, რომ შემდეგ კირენაიკასკენ გაჩრილიყო. რომელის ვარაუდი გამართლდა, ოპერაცია წარმატებით განხორციელდა და გერმანელებმა ბენგაზიც კი აიღეს. 10 მარტისათვის "აფრიკის კორპუსი" აღმოსავლეთ ლიბიურ პორტ-ციხესიმაგრეს ტობრუკს მიადგა, რომელიც მცირე ხნით ადრე იტალიელებმა გაამაგრეს და შემდეგ თითქმის უბრძოლველად დატოვეს. მთელი 1 თვის განმავლობასჰი რომელის არმია უშედეგო იერიშს იერიშზე აწარმოებდა თობრუკის წინააგჰმდეგ. 13 აპრილს რომელმა იერიში შეწყვიტა. ასევე შეწყვეტილ იქნა წინსვლაც, ვინაიდან გერმანული არმიის მომარაგება ზურგიდან შეფერხებებით მიმდინარეობდა. ორივე მებრძოლი მხარე პოზიციურ საომარ სიტუაციაზე გადავიდა.

ნოემბერის დასაწყისში ბრიტანელებმა კონტრშეტევა წამოიწყეს. 26 ნოემბერს ბრიტანელთა მეორე კონტიერიშის შემდეგ თობრუკის გარნიზონმა მოახერხა ალყის გარღვევა. 7 დეკემბერს "აფრიკის კორპუსმა" დაიხია გაზალას თავდაცვით ხაზამდე. თუმც ეს უკანადახევა დიდხანს არ გაგრძელებულა. 1942 წლის იანვარში რომელმა კვლავ იერიში მიიტანა ტობრუკზე. 1942 წლის 26 მაისს მან დაიწყო ტობრუკზე შეტევა - კოდური სახელი "ოპერაცია ტეზეუსი". მძიმე სატანკო ბრძოლების შემდეგ გერმანელებმა და მისმა მოკავშირეებმა შეძლეს 10 ივნისს აეღოთ ბირ ჰახეიმი, ხოლო 20 ივნისს აღებულ იქნა ტობრუკი. ამ წარმატებისათვის რომელს გენერალ-ფელდმარშალის სამხედრო წოდება მიენიჭა.

სოლიდარობა

ავტორი: ანდრია მერაბიშვილი

თარიღი: ივნისი 2009

80-იან წლებში პოლონეთში მიმდინარე მოვლენებმა უდიდესი გავლენა იქონია დღევანდელი ევროპის ჩამოყალიბებაზე. საბჭოთა ბლოკში შემავალი პოლონეთი წარმოადგენდა საზოგადოებრივი პოლიტიკის საუკეთესო მაგალითს, როდესაც პოლიტიკას ქმნის ხალხი, საზოგადოება და არა „თბილ სავარძლებში“ მსხდომი (ზოგიერთი კი მჯდომი) პარტიული ნომენკლატურა. ეს სტატია მოგითხრობთ იდეის შესახებ, რომელიც გდანსკის პორტში დაიბადა და რომელმაც „ბოროტების იმპერია“ დაამარცხა. ამ იდეას სოლიდარობა ჰქვია.

თავისუფალი ქალაქი დანციგი

გდანსკს მეოცე საუკუნის დასაწყისში გერმანული სახელი, დანციგი, ერქვა. 1920-1939 წლებში ვერსალის ხელშეკრულების მიხედვით დანციგს თავისუფალი ქალაქის სტატუსი მიანიჭეს, რაც გულისხმობდა, რომ ქალაქის ცხოვრებას სხვა სახელმწიფოების მთავრობა კი არ განაგებდა, არამედ ერთა ლიგა. ტერმინი „თავისუფალი ქალაქი“, რომელიც იმხანად საერთაშორისო პოლიტიკურ-სამართლებრივ დატვირთვას ატარებდა, ქალაქის მცხოვრებთათვის ალბათ იდენტურ ნიშნად იქცა და სწორედ ამის გამო, არა მარტო სიმბოლური, ლოგიკურიც კი არის, რომ უზარმაზარი ჩაკეტილი სივრცის, საბჭოთა ბლოკის გათავისუფლება, სწორედ ამ პატარა ზღვისპირა პოლონური ქალაქიდან დაიწყო.

სოლიდარობის მოძრაობის დასაწყისი

გაფიცვები 1980 წლის 14 აგვისტოს დაიწყო. პირველად გდანსკის ლენინის სახელობის ნავსადგურის მუშები გაიფიცნენ. მიზეზები ყოველდღიური საჭიროების ნივთების დეფიციტი და ფასების გაზრდა იყო. ამასთან ერთად, მუშები მოითხოვდნენ დამოუკიდებელი პროფკავშირის შექმნის უფლებას, 1970 წელს გდანსკში მოკლული მუშების სამახსოვრო მონუმენტის აგებასა და მათი ორი თანამშრომლის, ანა ვალენტინოვიჩისა და ლეხ ვალესას სამსახურში აღდგენას. ისინი არაკანონიერი მიწისქვეშა დისიდენტური ორგანიზაციის წევრები იყვნენ გდანსკის ნავსადგურში და სწორედ ამ მიზეზით გაათავისუფლეს სამსახურიდან.

გაფიცვებს გდანსკის ნავსადგურის გათავისუფლბული მუშა, პროფესიით ელექტრიკოსი, ლეხ ვალესა ხელმძღვანელობდა. დაწყებიდან რამდენიმე დღეში საპროტესტო ტალღა გდანსკიდან მთელს პოლონეთში გავრცელდა, მიუხედავად კომუნისტური მთავრობის მცდელობისა, ჩაეხშოთ კომუნიკაციის ყველანაირი საშუალება. გაფიცვების მასშტაბის ზრდასთან ერთად მოთხოვნათა მასშტაბიც გაიზარდა და საერთო ეროვნული ხასიათი მიიღო: მუშები ითხოვდნენ მედიის ცენზურისგან გათავისუფლებას, პოლიტიკური პატიმრების გამოშვებას, გაფიცვის უფლებასა და ეკლესიის უფლებების გაზრდას. პროტესტანტებმა დაიწყეს გაზეთის გამოშვება ნავსადგურის სტამბაში, რომელიც 30,000 ეგზემპლარის ტირაჟით გამოდიოდა.

სექტემბრის დასაწყისში პოლონეთის მთავრობა დათმობაზე წავიდა, რადგან ქვეყნის ეკონომიკა მუშების საყოველთაო გაფიცვის გამო, გაჩერდა. კომუნისტურ მთავრობასა და გაფიცულ მუშებს შორის გაფორმდა ხელშეკრულება, რომელიც გდანსკის შეთანხმების სახელით არის ცნობილი. ამ დოკუმენტით პოლონეთის კომუნისტურმა მთავრობამ დააკამყოფილა მუშათა მოთხოვნები. გდანსკის შეთანხმება იყო სოლიდარობის მოძრაობის პირველი მნიშვნელოვანი გამარჯვება და „ბოროტების იმპერიის“ პირველი წაგებული ბრძოლა. 1956 წლის ბუდაპეშტისა და 1968 წლის პრაღის სისხლიანი მოვლენების გათვალისწინებით, გდანსკის შეთანხმება იყო აქამდე უპრეცედენტო შემთხვევა საბჭოთა ბლოკში, როდესაც კომუნისტებმა მოწინააღმდეგე მხარეს დაუთმეს.

შეთანხმების შედეგად ჩამოყალიბდა პირველი დამოუკიდებელი ეროვნული პროფკავშირი, სოლიდარობა, ლეხ ვალესასა და მისი თანამოაზრეების მიერ. სულ რაღაც წელიწადნახევარში, მოძრაობას 10 მილიონი ადამიანი შეუერთდა. ისინი იყვნენ საზოგადოების ყველა ფენის წარმომადგენლები – სტუდენტები, მუშები, ინტელექტუალები. ასეთი მნიშნელოვანი მხარდაჭერით სოლიდარობა პოლიტიკური ფუნქციის მქონე ორგანიზაციად იქცა, რომელიც მშვიდობიანი გაფიცვებისა და საპროტესტო აქციების საშუალებით ცდილობდა კომუნისტური მთავრობის პოლიტიკისა და რეჟიმის მკაცრი პირობების შეცვლას.

კათოლიკური ეკლესია

1978 წელს, პოლონელი მღვდელი, კრაკოვის ეპისკოპოსი კაროლ ვოიტილა, რომელსაც მთელი მსფოლიო იოანე პავლე მეორისსახელით იცნობს, რომის პაპი გახდა. ეს იყო უმნიშვნელოვანესი მოვლენა პოლონელებისთვის, რადგან მთელი მსოფლიოს კათოლიკური სამყაროს წინამძღვარი მათი ქვეყნიდან აირჩიეს. 1979 წელს, იოანე პავლე მეორე პოლონეთში ჩავიდა, სადაც თანამემამულეებს მოუწოდა, დაეცვათ მათი ეროვნული და რელიგიური ტრადიციები, ადამიანის უფლებები და თავისუფლება. პოლონელებისთვის ის გახდა სულიერი და მორალური ძალის სიმბოლო, რომელიც აღემატებოდა კომუნისტური პარტიის ძლიერებას.იოანე პავლე მეორემ თავისი ვიზიტით პოლონეთში, მნიშვნელოვნად შეცვალა პოლიტიკური იდეოლოგია თანამემამულეებში, რამაც საფუძველი ჩაუყარა სოლიდარობას.

კათოლიკური ეკლესია, პოლონეთში და მის გარეთ, თავისუფლებისთვის მებრძოლი სოლიდარობის იდეის უდიდესი მხარდამჭერი აღმოჩნდა არამარტო საწყის ეტაპზე, არამედ ყველაზე რთულ პერიოდში. სწორედ ეკლესიამ ითამაშა მნიშნელოვანი როლი მოძრაობის შენარჩუნებაში მას შემდეგ, რაც 1981 წლის დეკემბრიდან, მოსკოვის დირექტივითა და მხარდაჭერით, გენერალმა ვოიცეკ იარუზელსკიმდა მისმა მთავრობამ სოლიდარობა და მისი წევრები კანონგარეშედ გამოაცხადა, ათასობით ადამიანი და მათ შორის, მოძრაობის ლიდერი ლეხ ვალესა, დაიჭირა, ქვეყანაში ცენზურა დააწესა, ქუჩები სამხედროებით გაავსო და ძალისმიერად ჩაახშო სოლიდარობის ყველა საპროტესტო აქცია. ასეთ პერიოდში, ხალხის ერთობას მეტად უწყობდა ხელს კათოლიკე მღვდლების წირვები. ერთ-ერთი ასეთი მღვდელი იერჟი პოპიელუსკო იყო, რომელიც სოლიდარობის წევრებთან თანამშრომლობაში მხილების გამო კომუნისტებმა მოკლეს.

საერთაშორისო მხარდაჭერა

კათოლიკური ეკლესიის გარდა, სოლიდარობის მოძრაობას მნიშნელოვან მხარდაჭერას დასავლელი პოლიტიკოსები, რონალდ რეიგანი და მარგარეტ ტეტჩერი, უცხადებდნენ, რაც პოლონელი ხალხისთვის ჰუმანიტარული დახმარებებითა და პოლონეთის მთავრობაზე სხვადასხვა სანქციების დაწესებითაც გამოიხატა. ცნობილია რომ, აშშ-ის ცენტრალური სადაზვერვო სააგენტოც მატერიალურად ეხმარებოდა „მიწისქვეშა“ სოლიდარობას. ასეთი მხარდაჭერით, სოლიდარობამ შეძლო, რომ საბჭოთა რეჟიმის მკაცრ პირობებში გაეგრძელებინა თავისი მიზნისთვის, თავისუფლებისთვის, ბრძოლა. არალეგალურად, მოძრაობის წევრებმა შეძლეს, რომ დაეარსებინათ რადიო „სოლიდარობა“ და სხვა მრავალი ბეჭდვითი მედია-საშუალება, რაც პოლონელებს შორის ინფორმაციის გავრცელებასა და სოლიდარობის იდეის შენარჩუნებას უწყობდა ხელს.

სოლიდარობის მეორე ისტორიული გამარჯვება იყო 1982 წელს ლეხ ვალესას პატიმრობიდან გათავისუფლება და 1983 წელს მისი დაჯილდოება ნობელის პრემიით, რომელიც ამ უბრალო გდანსკელმა ელექტრიკოსმა მშვიდობის დარგში დაიმსახურა. კომუნისტურმა მთავრობამ არ მისცა ვალესას ქვეყნის დატოვების უფლება პრემიის მისაღებად, მაგრამ თუ კი ის მაინც შეძლებდა პოლონეთის დატოვებას, ვეღარასოდეს დაბრუნდებოდა სამშობლოში. ამიტომ, ვალესამ უარი თქვა ჯილდოს მისაღებად საზღვარგარეთ გამგზავრებაზე.

დასასრულის დასაწყისი

1985 წელს, საბჭოთა კავშირის მთავრობაში მიხეილ გორბაჩოვის მოსვლასთან ერთად დაიწყო პერესტროიკა, კომუნისტური რეჟიმის ლიბერალიზაცია. ამას მოჰყვა უამრავი პოლიტიკური პატიმრის გათავისუფლება პოლონეთში. მიუხედავად ამისა, მთავრობის მხრიდან კვლავ მიმდინარეობდა სოლიდარობის წევრების დევნა და მათზე ზეწოლა.

1988 წელს, დაწესებულმა სანქციებმა და საბჭოთა ბლოკში დაწყებულმა ეკონომიკურმა რეფორმებმა, პოლონეთში უდიდესი ეკონომიკური კრიზისი გამოიწვია. საკვები პროდუქტების ფასი 40%-ით გაიზარდა, რასაც გაფიცვებისა და აქციების ახალი ტალღა მოჰყვა. მთელი პოლონეთი მოიცვა საპროტესტო აქციებმა, რამაც შედეგი მალევე გამოიღო. კომუნისტური მთავრობა დათანხმდა სოლიდარობის მოძრაობასთან თანამშრომლობასა და დიალოგზე (თუ გნებავთ, დяლოგზე). სოლიდარობის წევრთა მცირე ნაწილს არ სურდა მოლაპარაკებების გამართვა, რადგან მათ საუკეთესო გამოსავლად ანტიკომუნისტური რევოლუცია ესახებოდათ. ლეხ ვალესა და მისი თანამოაზრეები, რომლებიც უმრავლესობას წარმოადგენდნენ, არ დაეთანხმნენ რევოლუციის მოსაზრებას და მშვიდობიანი გზებით არჩიეს საბოლოო მიზნისთვის ბრძოლა.

1989 წლის 6 თებერვლიდან 4 აპრილამდე გაიმართა მოლაპარაკებები მთავრობასა და სოლიდარობის ასი წევრისგან შემდგარ მოქალაქეთა კომიტეტს (Komitet Obywatelski) შორის, რომელიც „პოლონური მრგვალი მაგიდის“ სახელით არის ცნობილი. ამ მოვლენამ საბოლოოდ შეცვალა პოლონეთი. მოლაპარაკებების შედეგად, სოლიდარობა კვლავ კანონიერ ორგანიზაციად გამოცხადდა და უფლება მიიღო საპარლამენტო არჩევნებში მიეღო მონაწილეობა. თუმცა, პოლონეთის სეიმში მას მხოლოდ ადგილების 35%-სთვის შეეძლო ებრძოლა, ხოლო სენატში კი ამგვარი შეზღუდვა არ არსებობდა. არჩევნებში სოლიდარობამ არნახულ წარმატებას მიაღწია: სეიმში ყველა შესაძლებელი ადგილი დაიკავა, ხოლო სენატში 100 მანდატიდან 99 მოიპოვა. მიუხედავად ასეთი მრავალრიცხვოვანი წარმომადგენლობისა, შეთანხმების მიხედვით, პრეზიდენტად კვლავ კომუნისტი ვოიცეკ იარუზელსკი აირჩიეს. პრემიერ-მინისტრის პოსტზე კი სოლიდარობის წარმომადგენელი ტადეუშ მაზოვიეცკი დაინიშნა. ის გახდა პირველი არაკომუნისტი პრემიერ-მინისტრი პოლონეთში 1945 წლის შემდეგ, ხოლო მთლიან აღმოსავლეთ ევროპაში – ბოლო 40 წლის მანძილზე.

სოლიდარობის წარმომადგენლობით დაკომპლექტდა პოლონეთის მთლიანი მთავრობა, სადაც ერთადერთი კომუნისტი თავად პრეზიდენტი იარუზელსკი დარჩა, რომელიც 1990 წელს არჩევნებში გამარჯვებით, ლეხ ვალესამ შეცვალა. ამით ლეხ ვალესა გახდა დემოკრატიული არჩევნების გზით არჩეული პირველი პრეზიდენტი პოლონეთში. ეს იყო კომუნიზმის სრული მარცხი, რასაც სულ მალე მოყვა ჯაჭვური რეაქცია აღმოსავლეთ ევროპის სხვა კომუნისტურ ქვეყნებში: 1989 წლის ნოემბერში დაანგრიეს ბერლინის კედელი, ხოლო ბალტიისპირეთის ქვეყნებში გაიმართა ცოცხალი ჯაჭვის საპროტესტო აქცია. 1991 წლის 25 დეკემბერს, კათოლიკური შობის დღეს, საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკების კავშირი ოფიციალურად დაიშალა. „ბოროტების იმპერიამ“ არსებობა შეწყვიტა. ეს იყო სოლიდარობის მესამე, ყველაზე მნიშვნელოვანი და საბოლოო გამარჯვება.

სოლიდარობის მნიშნელობა

„რაც დრო გადის, უფრო და უფრო ნათელი ხდება, თუ რა მნიშვნელოვანი მოვლენა იყო სოლიდარობა“ – აცხადებს ლეხ ვალესა BBC-სთან ინტერვიუში. “ევროკავშირი ვერ გაფათოვდებოდა, გერმანიის გაერთიანება არ იქნებოდა შესაძლებელი. და ვერც სხვა ქვეყნები მიიღებდნენ თავიანთ კუთვნილ თავისუფლებას, პოლონელებს რომ არ გაეტეხათ საბჭოთა დათვისთვის კბილები. ხოლო როდესაც სხვა ქვეყნებმა თავისუფლებისთვის ბრძოლა დაიწყეს, დათვს უკვე აღარ შეეძლო მათთვის ეკბინა. ჩვენ დასავლეთს უდიდესი საჩუქარი გავუკეთეთ. მათ აღარ ჭირდებათ ცივი ომის იარაღი“.

უდიდესი და უძლიერესი საბჭოთა იმპერია მთელი თავისი მასობრივი განადგურების იარაღებითა და კოსმოსური რაკეტებით პატარა, ზღვისპირა ქალაქში გაჩენილმა იდეამ და თავისუფლებისმოყვარე მცირერიცხოვანმა ერმა დაამარცხა. „მათ შეეძლოთ მოვეკალით, მაგრამ ისინი ჩვენ ვერ დაგვამარცხებდნენ“ – ამბობს ლეხ ვალესა.

რუსეთი – ბოროტების იმპერია

იტალიელებმა ჩრდილოეთ აფრიკაში, ისევე როგორც ევროპაში, ბრიტანელთა წინააღმდეგ მთელი რიგი დამარცხებებისა იწვნიეს. 1940 წელს ლიბიაში წამოწყებული იტალიელთა შეტევა ტოტალური მარცხით დამთავრდა. გერმანელმა გენერალმა ერვინ რომელმა 1941 წლის ტებერვალში მიიღო ბრძანება, მოკავშირე იტალიელები დაეცვა. რომელის ხელქვეით მხოლოდ სუსტი შენაერტები იდგნენ. შეაფასა რა შექმნილი სიტუაცია, რომელი მივიდა იმ დასკვნამდე რომ ინგლისელთა შეტევის შემთხვევაში თავისი სუსტი ჯარებით თავდაცვას ვერ შეძლებდა. ამიტომაც მან გადაწყვიტა თვიტონ შეეტია მოწინააღმდეგისათვის და გამოეყენებინა მოულოდნელობის ეფექტი.

31 მარტს რომელმა შეტევა დაიწყო. მისი შეტევის მთავარი ძალა მიმართული იყო მერსა ბრეგას წინააღმდეგ, რომ შემდეგ კირენაიკასკენ გაჩრილიყო. რომელის ვარაუდი გამართლდა, ოპერაცია წარმატებით განხორციელდა და გერმანელებმა ბენგაზიც კი აიღეს. 10 მარტისათვის "აფრიკის კორპუსი" აღმოსავლეთ ლიბიურ პორტ-ციხესიმაგრეს ტობრუკს მიადგა, რომელიც მცირე ხნით ადრე იტალიელებმა გაამაგრეს და შემდეგ თითქმის უბრძოლველად დატოვეს. მთელი 1 თვის განმავლობასჰი რომელის არმია უშედეგო იერიშს იერიშზე აწარმოებდა თობრუკის წინააგჰმდეგ. 13 აპრილს რომელმა იერიში შეწყვიტა. ასევე შეწყვეტილ იქნა წინსვლაც, ვინაიდან გერმანული არმიის მომარაგება ზურგიდან შეფერხებებით მიმდინარეობდა. ორივე მებრძოლი მხარე პოზიციურ საომარ სიტუაციაზე გადავიდა.

ნოემბერის დასაწყისში ბრიტანელებმა კონტრშეტევა წამოიწყეს. 26 ნოემბერს ბრიტანელთა მეორე კონტიერიშის შემდეგ თობრუკის გარნიზონმა მოახერხა ალყის გარღვევა. 7 დეკემბერს "აფრიკის კორპუსმა" დაიხია გაზალას თავდაცვით ხაზამდე. თუმც ეს უკანადახევა დიდხანს არ გაგრძელებულა. 1942 წლის იანვარში რომელმა კვლავ იერიში მიიტანა ტობრუკზე. 1942 წლის 26 მაისს მან დაიწყო ტობრუკზე შეტევა - კოდური სახელი "ოპერაცია ტეზეუსი". მძიმე სატანკო ბრძოლების შემდეგ გერმანელებმა და მისმა მოკავშირეებმა შეძლეს 10 ივნისს აეღოთ ბირ ჰახეიმი, ხოლო 20 ივნისს აღებულ იქნა ტობრუკი. ამ წარმატებისათვის რომელს გენერალ-ფელდმარშალის სამხედრო წოდება მიენიჭა.

ბოროტების იმპერია საპასუხო დარტყმას ახორციელებს

რუსული ანდაზის - "ენდე, მაგრამ შეამოწმე" - წყალობით, რონალდ რეიგანს თავის კარიერაში რამდენიმე დაუვიწყარი მომენტი ჰქონდა. მას ეს ანდაზა საბჭოთა კავშირთან ურთიერთობისას არაერთხელ უხსენებია. 1978 წელს, მცირე და საშუალო სიშორის რაკეტების ლიკვიდაციის შესახებ ხელშეკრულების მოსკოვში ხელმოწერის დროს კი ორჯერაც (ჯერ - ინგლისურად, შემდეგ - რუსულად) მოიხმო და ამით საბჭოთა ლიდერ მიხაილ გორბაჩოვის უკმაყოფილებაც გამოიწვია.

2009 წლის ივლისში პრეზიდენტმა ობამამ მოსკოვში რამდენიმე დოკუმენტს მოაწერა ხელი და, მოსკოვური და ვაშინგტონური წყაროების მონაცემებით, კრემლისგან იმის დაპირებაც მიიღო, რომ რუსეთის ჯარი საქართველოში მეტად აღარ შეიჭრება. თუმცა ამერიკის პრეზიდენტმა ამის საჯარო ხაზგასმას, ნდობის დიდ მნიშვნელობაზე მინიშნება არჩია. მაგრამ რუსებთან ალბათ, არც ეს ნომერი გავა, რადგანაც რომელი ლიდერიც უნდა იჯდეს კრემლში, მოსკოვი, საბჭოთა კავშირის ყველა ყოფილ რესპუბლიკაში თუ არა, მათ უმეტესობაში აღიარებული გავლენის სფეროებზე უარის თქმას ფიქრადაც კი არასდროს გაივლებს.
სულ ცოტა ხნის წინ რუსეთის თავდაცვის სამინისტრომ საქართველო, მოსკოვის მიერ ოკუპირებულ სამხრეთ ოსეთის რესპუბლიკაში შარშანდელი ომის შემდეგ განლაგებული რუსი სამხედროებისთვის ცეცხლის გახსნაში დაადანაშაულა. "რესპუბლიკის მოსახლეობისა და სამხრეთ ოსეთის ტერიტორიაზე დისლოცირებული, რუსეთის სამხედრო კონტინგენტისთვის საფრთხის შემქმნელი შემდგომი პროვოკაციების შემთხვევაში, რუსეთის თავდაცვის სამინისტრო მათ დასაცავად, ყველა არსებული საშუალების გამოყენების უფლებას იტოვებს", - ნათქვამია რუსეთის სამხედრო უწყების განცხადებაში.

1939 წლის სექტემბერში პოლონეთში გერმანელთა შეჭრა საზღვარზე ორგანიზებული პროვოკაციით დაიწყო. მაშინ ბერლინმაც, გერმანელი ჯარისკაცებისთვის ცეცხლის გახსნაში პოლონელი სამხედროები დაადანაშაულა. ჩეხოსლოვაკიაში მცხოვრები "გერმანელი მოსახლეობის კეთილდღეობაზე" ზრუნვით გამოწვეული ჰიტლერის "წუხილი" კი 1938-1939 წლებში ამ ქვეყნის ოკუპაციის საბაბად იქცა.

შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ ამერიკელმა ჩინოვნიკებმა საქართველოს თაობაზე რუსეთის ბოლო განცხადების ახსნის თხოვნით, მოსკოვში არაერთხელ დარეკეს. კრემლის განცხადება ნაწილობრივ, "ამერიკული მოხმარებისთვისაც" იყო განკუთვნილი: ის ხომ მას შემდეგ გაკეთდა, რაც ვიცე-პრეზიდენტმა ბაიდენმა საქართველო დატოვა, ხოლო ჭალლ შტრეეეტ ჟოურნალ-მა მასთან ამერიკა-რუსეთის ურთიერთობების თემაზე ინტერვიუ გამოაქვეყნა.

ბაიდენის განცხადებამ, - რუსეთი სუსტია და ამერიკის შეერთებულ შტატებთან თანამშრომლობისთვისაც იმიტომ არის მზადო, - კრემლი შეურაცხყო. ჯერ თეთრი სახლის პრესმდივნის, რობერტ გიბსონის, შემდეგ კი სახელმწიფო მდივნის, ჰილარი კლინტონის აღთქმა-დარწმუნებების მიუხედავად, მოსკოვმა ბაიდენის განცხადებას ისეთი ტონით უპასუხა, რომ ცხადი გახდა: თუ რუსეთის სახელმწიფო ამას საჭიროდ მიიჩნევს, სრულიად უყოყმანოდ შეუტევს საქართველოს. მოსკოვში ვიზიტის დროს ობამასთვის მიცემული დაპირებების დარღვევა იმის შედეგია, რომ აშშ-მა და ევროპამ კრემლს 2008 წლის აგვისტოს ომი აპატიეს.
კრემლი უბრალოდ, ბაიდენის სიტყვებზე როდი რეაგირებს. შეიძლება, პირადად ვლადიმირ პუტინს ყველაფერი ზედმეტად სწყინდეს, მაგრამ ამერიკის ვიცე-პრეზიდენტის სიტყვები მხოლოდ უმნიშვნელოდ თუ განსხვავდება რუსეთის თემაზე გაკეთებული იმ კომენტარებისგან, რომლებიც ყოველდღიურად ჩნდება მსოფლიოს მასობრივ საინფორმაციო საშუალებებში.

რუსეთის განცხადებამ დაგვანახვა, რომ კრემლი უწინდებურადაა შეპყრობილი იდეით, სამხედრო ძალის გამოყენებით ანდა იძულების გზით შეცვალოს საქართველოში არსებული რეჟიმი. რუსების ერთგვარად, დაბნეული ქცევა კი ეკონომიკური პრობლემებით უფრო აიხსნება, ვიდრე საქართველოს პრეზიდენტ მიხეილ სააკაშვილისადმი ვლადიმირ პუტინის პირადი მტრობით.

ნავთობსადენი ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანი და გაზსადენ "ნაბუკოს" მშენებლობის გეგმა, რომლებიც სულ უფრო რეალისტურად გამოიყურება, საფრთხეს უქმნის ევროპაში გაზის მიწოდების მოსკოვურ მონოპოლიას. გარდა ამისა, ეს არსებითად შეამცირებს კრემლის მიერ ევროპული ქვეყნებისთვის საკუთარი პოლიტიკის კარნახის შესაძლებლობასაც.

რუსეთი ბაიდენის მიერ მონახულებული კიდევ ერთი ქვეყნის - უკრაინის მიმართაც ანალოგიურ ტაქტიკას მიმართავს. თუმცა უკრაინის შემთხვევაში, ძალისმიერი ვარიანტი უფრო ნაკლებსავარაუდოა. ამ ქვეყანასთან დაკავშირებით, კრემლი პოლიტიკური იძულების მეთოდს არჩევს და მთელ რიგ უკრაინელ პოლიტიკოსებს იმასაც გამუდმებით ჰპირდება, რომ "ნათელ" ფინანსურ მომავალსა და გაზის ტრანზიტისთვის ისეთ ენერგეტიკულ ომებს, რომლებსაც 2007 და 2008 წლებში ჰქონდა ადგილი, კვლავაც არ მოაკლებს... Aაშშ-ისა და ევროპის თავშეკავებული რეაქციის გამო კი უკრაინისთვის ბრძოლის შედეგის განჭვრეტა სულ უფრო რთულდება. იგივე ითქმის ევროპის ბოლო დიქტატურაში - ბელორუსიაში შექმნილ სიტუაციაზეც, რომელიც ახლა დასავლეთის წინაშე საუკეთესო კუთხით წარდგომას ცდილობს.

კრემლისთვის დაპირისპირების კიდევ ერთი არენა - შუა აზიაა, რომლის წინა ხაზზეც ამჟამად თურქმენეთი აღმოჩნდა. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ქვეყანა ერთ-ერთ მილსადენს ჩინეთშიც აშენებს, "ნაბუკოსთან" მიერთების მისმა გადაწყვეტილებამ მოსკოვს მაინც ფრიად უსიამოვნო განცდები გაუჩინა.
სახელმწიფო კონტროლქვეშ მყოფი და კრემლისთვის ოქროს კვერცხების მდებელი რუსული კომპანია "გაზპრომი", ნავთობსა და გაზზე მაღალი ფასების პერიოდში, რუსეთში გაზის ახალი საბადოების დამუშავებასა და ინვესტიციების ჩადებაზე პრაქტიკულად, არ ზრუნავდა. ამის ნაცვლად, რუსეთის გაზის მონოპოლისტი თურქმენეთთან დადებული, ექსკლუზიური კონტრაქტების საფუძველზე, ამ ქვეყანაში მისთვის ხელსაყრელ ფასად შეძენილ გაზს უკრაინასა და ევროპას ბევრად უფრო ძვირად მიჰყიდდა ხოლმე.

საკუთარი "კალთის" ქვეშ ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკების დაბრუნებაზე კრემლი დღენიადაგ გულმოდგინედ ზრუნავს. მოსკოვისთვის მნიშვნელობა არა აქვს, როგორ ქვეყნებზე (შედარებით დემოკრატიულებსა თუ ავტორიტარულებზე) ავრცელებს საკუთარ გავლენას. სანამ მიიჩნევა, რომ ეს სახელმწიფოები, რუსეთის პოლიტიკური და ეკონომიკური ინტერესების თვალსაზრისით მნიშვნელოვან როლს ასრულებენ, ისინი მის სიაში რჩებიან...

რონალდ რეიგანი აბსოლუტურად მართალი იყო 1983 წლის მარტში, როცა საბჭოთა კავშირს "ბოროტების იმპერია" უწოდა. მეოთხედ საუკუნეზე მეტი ხნის გასვლის შემდეგაც კი ეს სიტყვები მოსკოვის ამჟამინდელ რეჟიმსაც სრულად მიესადაგება. თავისი კომუნისტი წინამორბედების მსგავსად, არც რუსეთის დღევანდელ ხელმძღვანელობას უფიქრია ქვეყნის ეკონომიკის დივერსიფიკაციის ხარჯზე გაძლიერებაზე; მას არც ეფექტური დემოკრატიული სისტემა შეუქმნია და არც ქვეყნის შიგნით თუ მის ფარგლებს გარეთ ნდობის მოპოვებაზე უზრუნია.

ობამას ადმინისტრაცია, რომელსაც რუსეთის სუსტ, აგრესიულ და ნდობის არმქონე ხელისუფლებასთან აქვს საქმე, მუდმივად ფხიზლად უნდა იყოს. მან რუსეთის ხელისუფლების ყოველი ნაბიჯი თუ სვლა იმ კომპეტენტური ჩინოვნიკის გულმოდგინებით უნდა შეაფასოს, რომელსაც პირობით, ვადაზე ადრე გათავისუფლებულთა ზედამხედველობა ევალება. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ამერიკის დღევანდელ ადმინისტრაციას გაუჭირდება პასუხისმგებლობის მოხსნა იმაზე, რომ კრემლს საკუთარი გამხრწნელი გავლენის იქ გავრცელების უფლება მიეცა, სადაც ოდესღაც მისი წინამორბედების (კომუნისტების) პოზიციები მძლავრობდა.

http://www.ambebi.ge/msoplio/9473-borotebis-imperia-sapasukho-dartymas-akhorcielebs.html

ronald reagan & evil empire

Presidents throughout history have been known for coining a phrase that defines their legacy. With Dwight Eisenhower, it was the "military-industrial complex"; Richard Nixon, "I am not a crook." For President Ronald Reagan, it was in his remarks at the Annual Convention of the National Association of Evangelicals on March 8, 1983 where he described the Soviet Union as the "evil empire." Reagan's terminology brought the complicated issues of the Cold War and nuclear weapons to the easily understood level of good (U.S.) vs. evil (U.S.S.R.).

President Ronald Reagan - "Evil Empire" Speech

Evil Empire.. State of Mind

Now before you guys go kung-fu on my conspiracy-theorist post, I want you guys to read. This is all observation from the things that have occurred and have developed months after the circus called the Philippine Elections began. This could either end up as one of the biggest bullshit ever made in the web or this could all end up true and we could all be under an evil empire years after this post. Either way, hear me out.

Sometime last year, when our honest, honorable and respectable president, the great leader, Gloria Macapagal-Arroyo announced that she were to run for a seat at the house of representatives in the second district of Pampanga, we all knew something is cooking. Come on, you don’t need to be a political analyst to figure that out. When you’re already stealing on the big leagues, you don’t go and step down and steal in the smaller pond.. that of course, is if you have bigger motives than “Stealing”

And since then, the term Prime Miniter Arroyo has been thrown around.

Now that the elections for the representative in the second district of Pampanga is but a mere formality, and with the administration dogs ruling the lower house the only thing that she needs right now to make this all possible is to have the leader of the executive branch, AKA the President to be her ally.

And Lakas’ choice as their presidential candidate? Gilberto Teodoro. A smart guy who can sway you into voting for him by means of talking. He served as the secretary of the department of national defense and spent 9 years in the lower house, representing the first district of Tarlac.

A good option? Maybe. But a winnable one? I doubt it.

Back then, Mr Teodoro was talking about how they’ll use all their “political machinery” and uhm “funds that the law will allow” to make him be more known to the public, given he was basically an unknown entity to the masses before he was appointed by his party to represent them in the upcoming presidential elections. And knowing our great leader and her great party and how they can generate funds out of nowhere, well, it is very possible.

But now, with only about 30 + days before the election proper, where is this giant political machinery that Mr Teodoro talks about? Where is the support of the great leader’s party?

Right now, many voters aren’t voting for Gibo mainly because he’s an ally of Gloria Macapagal-Arroyo, and as I’ve said above, when the next president seated in Malacanang is an ally of the next Speaker of the House (There I said it) bad things can happen. Many people that I’ve talked to that will not vote for Gibo (I won’t vote for him for some other reasons) said that. And I can’t blame them. Who would want to see a greedy fucking leprechaun looming around and being a threat to be our Prime Minister? I definitely don’t.

So there, everybody happy. Gibo won’t probably win and Gloria Macapagal-Arroyo’s dreams of being a Prime Minister dies here.. or not. Do you even think that our great leader will give up that easy? Even in movies, supervillains doesn’t give up easy. They pull out all different sorts of magic stuff right out of their ass just to get what they want. The same thing can be applied here.

Enter Mr.Garbageman, Manny Villar. Right now, even though I’m a full pledged supporter of Senator Gordon’s candidacy, we really don’t need a rocket scientist to say that Manny Villar and Homer err Noynoy Aquino have the biggest chances of winning this year’s elections. With Noynoy dominating the surveys from day one and Manny closing the gap after months of filling our television with really fucking annoying jingles, it’s safe to say that the chances of both these guys losing in the elections is pretty low.

Now why did I mention Manny Villar? Because everything that the administration has fed us, everything that they have said before is all MISDIRECTION. Gibo as the candidate, PAPAYA-MAN Edu Manzano as his partner, the lack of funds and support, the weak senatorial line up.. everything is all apart of the biggest misdirection in the history of the Philippines.

GMA is smart. She knew in her heart that none in her party is capable of winning this year’s election. They can tap Bong Revilla as their presidential candidate and he can put up a fight more than what Gibo can offer, but why Gibo?

Gibo is the ideal candidate. A young respectable guy who can talk. A smart guy who’s been around in the political scene for quite some time now, and oh, did I mention he has absolutely no chance of winning?

If GMA and her party taps someone with a slightly bigger chance of winning like Bong Revilla and Bong loses but puts up a better fight, the chances of her plan materializing will be lower. And what is her plan?

Make Manny Villar win by all means possible.

She knew Gibo wouldn’t put up a fight compared to Villar and Aquino, but he’s smart and he can talk, that’s why he’s the sacrificial lamb in this one. That’s why he’s the perfect guy for misdirection. Him getting some votes over Mannyboy won’t hurt as much as someone better like Mr.Revilla getting votes.

And Gloria Arroyo, with the evil mind that she has, knows this. And things are already beginning to show. The Garcias in Cebu, a known ally 0f Malacanang and a clan that played a crucial role in the 2004 Presidential Election win for our great leader has already pledged support for the Garbageman. And who’s the man who made all of this happen? None other than the FG (Frustratingly Gago) Mike Arroyo himself.

“It’s true. The First Gentleman and his allies are supporting Manny Villar. That may have triggered Teodoro’s resignation,” said a Lakas senatorial candidate, who asked not to be named.

And now with the Admin allies swerving onto the orange lane one by one it is becoming clearer and clearer that this is something that needs to be looked into.

Aside from Gibo being the sacrificial lamb, one must also look into the weak senatorial line up that the administration has set up this year. Come on, Ramon Guico? Rey Langit? Raul Lambino? Their best senatorial bet Bong Revilla is even a guest candidate for Nacionalista and I don’t even know what that fucking means!

The fact of the matter is, Gloria Macapagal Arroyo has already set Gibo and the gang for failure way before this circus started. She knew that Villar had the biggest chance of stopping the Yellowagon and with her help, they can overcome the so-called Cory magic. With the people getting tired of her and her party each and every day that passes, she knew she had to do something. And this is it, a misdirection waiting to happen. Mrs Arroyo just countered Cory Magic with her own dark magic trick called misdirection.

And if all things fall into plan, Villar as the President and Arroyo as the speaker of the house. Be afraid, be very afraid. The evil empire of Gloria Macapagal-Arroyo or uhm, Prime Minister Arroyo will continue.